نیایش

نهال جان مرا پر کن از جوانه ی مهر

زعطر وروشنی خویش شاخ و برگ اش ده

اگر که برگی از آن خشک شد ز سایه ی درد

بسوز ریشه ی آن برگ و مرگ اش ده

ای آفتاب فروزان ،ای آفتاب بزرگ

به تار و پود وجودم بتاب و پاک ام کن

چو آسمان سحرگاه تابناک ام کن

زشعله های درخشان خودنشان ام ده

جزیره های طلایی صبح فردا را

زمانه سیل عظیمی است

سیل بی رحمی است

که بی تلاش اگر لحظه ای ز پا افتیم

به شط تار تباهی فرو برد ما را

به من تلاش بیاموز ای آفتاب امید

که در مبارزه با دیوهای ظلمت وظلم

چنان شوم پیروز

که رهسپار شوم چون بهار جان افروز

به سرزمین بزرگ شکفتن جاوید

ژاله اصفهانی